بدون مرز

 باز از حیوان سوی انسانیش                                                      

می‌کشید آن خالقی که دانیش

 هم‌چنین اقلیم تا اقلیم رفت                                                      

تا شد اکنون عاقل و دانا و زفت

 

خوب این شعر به ما کمک می کند که چرخه حیات را بفمیم ؛ علاوه بر توجه به این شعر مطالبی دیگر هست که به آن اشاره کوتاه می کنیم ... اگر از اقلیم جماد شروع کنیم که اولین اقلیم هست ، متوجه می شویم که جماد یعنی جسمیت ، یعنی جسمی خارجی ... بعد از آن به اقلیم دوم می رویم ... اقلیم دوم که عالم گیاه یا نباتات است . نکته ای که وجود دارد این است اقلیم به اقلیم هم وجود قبلی را داریم + وجود فعلی ، یعنی در هر مرحله بعدی چیزی اضافه می شود.چیزی که در نباتات هست سیستم تنفسی است یعنی گیاه یعنی جسمی (جمادی) که سیستم تنفسی به آن اضافه شده. علاوه بر آن که از سیستم تنفسی چیزهای برتری به وجود می آید که به یک گیاه بشود گفت گیاه . در ادامه به این مسئله بیشتر اشاره می شود. حال از گیاه به اقلیم حیوان می رویم . حیوان یعنی جمسیت (جماد) + سیستم تنفسی + حرکت + حواس پنجگانه و حس های دیگر. پس چیزی که به حیوان اضافه شده حرکت و حواس پنجگانه و حس های دیگر است که چیز های برتری به وجود می آید به مانند دیدن ، شنیدن و ... که همراه با حرکت به حیوان اضافه شده که اگر حرکت و حواس پنجگانه و دیگر حس های دیگر نباشد نمی توان به آن گفت حیوان .حال به انسان می رسیم که تمام مسائل گفته شده هستند + کمال . پس بنابراین می گویند انسان حیوان ناطق هست منظور موجودی است که کمال به آن اضافه شده ... مسئله دیگر مسئله جن هست که در دو مرتبه اثیری و اختری هستند مرتبه اثیری بین حیوان و جن و مرتبه اختری بین حیوان و انسان است یعنی جنی که مد نظر ماست موجودی است از حیوان بالاتر و از انسان پایینتر . و اگر حق بخواهد از حیوانیت به جن می رود یا انسان . که شاعر عزیز مولانا می فرماید :

 

از آنجا که مراتب اثیری و اختری در انسان هست بنابراین در سطح اختری می تواند وجودی به نام جن ( به معنای موجودی مخفی - اختری) در وجود خویش ببیند . انسان دارای مراتب بالاتری هست که در واقع جسمیت به موضوع کمال هست. اما موضوع کمال برای همه انسان ها چیزی است متفاوت ، ممکن است کسی به درجات کمال برسد که باید آن سختی ها را بکشد که به درجات بالا دست پیدا کند ، یعنی موضوعاتی که برای او اتفاق می افتد و چون مقامش بالاست و باید برای دیگران درس عبرت باشد و آن مقام از آن او است به همین خاطر باید الگو باشد بنابراین یک سری مسائل برایش پیش می آید که کاملا معنایی است. این که همه چیز معنایی است شکی در آن نیست . مقامات والا برای عرفای بزرگ یعنی سختی کشیدن ، تا جایی که خوب صاف شوند به اندازه نیاز روحشان ... در قبل و بعد، یعنی صاف شدن از قبل و آماده شدن در بعد. که اتقاقاتی که در زندگی می افتد به خاطر همین است.نتیجه گیری این که انسان موجودی است که چکیده عالم خلقت است و بالاتر از او حق است که حق نگهدار اوست و به این مقام رسیدن چیز کمی نیست . 

 

مطالب مرتبط :

عاقبت و سرنوشت کسانی که خود کشی می کنند