دیوان شمس غزلیات
چه کسم من چه کسم من که بسی وسوسه مندم
گه از آن سوی کشندم گه از این سوی کشندم
نفسی همره ماهم نفسی مست الهم
نفسی یوسف چاهم نفسی جمله گزندم
نفسی رهزن و غولم نفسی تند و ملولم
نفسی زین دو برونم که بر آن بام بلندم
هله ای اول و آخر بده آن باده فاخر
که شد این بزم منور به تو ای عشق پسندم
بده آن باده جانی ز خرابات معانی
که بدان ارزد چاکر که از آن باده دهندم
مولانا
معنی این شعر این است که حضرت حق تعالی ما را به سوی خودش می کشد ولی ما از او به دوریم و او ما را این سو ، آن سو می کشد و ما قائم به ذات حق هستیم هر چه حق خواهد پیش آید و در روحی با درجات خود مشغول حرکت به سوی حق هستیم . شعر از نظر عرفانی قوی و فوق العاده است که قسمت هایی را از آن انتخاب و گذاشتم.
یه کوچولو توضیحم بدم که درسته که ما قائم به ذات حق هستیم ولی این شعر یک شعر از بعد فلسفی هستش و ما باید با آزادی که خداوند به ما داده بهترین اعمال رو انتخاب و انجام بدیم بهترین اعمالی که فکر می کنیم برای ما سود داره و درست هستش .