سفارش تبلیغ
صبا ویژن

بدون مرز

فرو افتاده ای هستی ، خیره شو بر خود ...

از خود برون شو و بخواه از هستی نجاتی ...

چه نجاتی ؟ نیست راه نجاتی . اما ...

این بازی آخر روزگار به هستی هشیارم کرد ، دیدگانم را به مرگ بیدارتر کرد ...

آه مرگ چیست ؟ تا همین چند سال پیش آرزویی برایم بود ...

ولی حالا چیزی ممکن است ، چون هشیار تر شدم ... آخرین ضربه مرا به مرگ فرا خواند .

اما تو ! فرو افتاده ای ، نا گزیر از پس رنجهای سالیان که بر تو رفت ، از پس پرده ها خبر برایت آورده اند که هستی ات در دست کسی است که می توانی او را لمس کنی.

فرو افتاده ای نمی دانی که بهترین چیزها انتظارت را می کشند ، فقط باید کاسه مرگت پر شود ،

آنگاه در می یابی که تنها نیستی ،

آخر چه طور؟ چه نشانه ای هست ؟

به تو می گویم که به دنبال نشانه ها نرو ، به سمتی که باد می کشدت نرو !

تحمل کن ، قدر بدان ، مانند همیشه رفتار کن ، خارها را از درونت بیرون بکش تا بتوانی به خوبی بروی . بدی ها را جدا کن ، هر چه می توانی بکن ، تا بدی ها پاک شوند ،

می دانم در کابوسی سخت اسیر شده ای ، از پس پرده ها برایت خبری نیامد؟

آگاه باش که می توانی عبور کنی ، کمی دشوار است ولی شدنی .

می دانم روزگارت پر است از کابوس ، اما صدا بزن ، تا تمام هستی صدایت را بشنوند ... بگو که چه کرده ای بگو با این که زندگیت شبیه به یک تراژدی بسیار غمناک است ، ولی قلب صافت منشا وجود خداوند بوده،بگو که جا نزدی گاهی اشتباه کردی ، نه دیگر آن اشتباهات یا آن اشتباهات بزرگ را تکرار نکن ...

دیدی من هم مثل تو بوده ام ، فرو افتاده !

از صافی خداوند رد شده ای تا بیابی هر چه نایافتنی است. همین لحظه بیابش ، خوبی کن ...

 

 

 


عاقبت و سرنوشت کسانی که خود کشی می کنند

 

خود کشی یعنی برگشت به عقب ؛ به این شعر از مولانا توجه کنید :

 

از جمادی مردم و نامی شدم        وز نما مردم به حیوان سر زدم

مردم از حیوانی و آدم شدم         پس چه ترسم کی ز مردن کم شدم

 

جماد یعنی شی ، نما یعنی گیاه و چیزی که در این شعر اومده و می خواد بگه اینه که : همه چیز از اقلیمی شروع می شه که جماد ( اشیا یا زندگی شیی) نامیده میشه یعنی در راه رسیدن به مقصود همه چیز از زندگی جمادی شروع می شه یعنی ما قبلا شی بودیم بعد از مردن از دنیای اشیا به گیاه صعود کردیم. یعنی گیاه شدیم بعد از آن دوباره از زندگی گیاهی یا نباتی مردیم و حیوان شدیم بعد از آن دوباره از حیوانی مردیم و انسان شدیم . البته تا اینجای شعر درسته ولی ادامه این شعر شاید مورد تایید من نباشه و نیست چون تجارب روحی خوبی از این حالت ها دارم. ولی این دو بیت عین حقیقته ! یعنی از اقلیم جماد به گیاه افتادیم و از گیاه به حیوان و از حیوان به انسان که اشرف مخلوقات باشه رسیدیم. اگر خوب در چرخه حیات نگاه کنید متوجه می شید که این شعر درسته چرا اشیا یا سایر موجوداتی که خدا خلق کرده نباید پیشرفتی داشته باشند و به دنیاهای بالاتر (انسان) صعود کنند . چرا یک گیاه یا حیوان حق نداره که بعد از سالها زندگی در این زندگی های پایین به بالا برسه. آیا اونها از ما پایین تر نیستند ؟ آیا حیوان یا گیاه فهم دارند؟

در شعری دیگه مولانا می گه :

آمده اول به اقلیم جماد                                                              

وز جمادی در نباتی اوفتاد

 

سالها اندر نباتی عمر کرد                                                          

وز جمادی یاد ناورد از نبرد

 

وز نباتی چون به حیوانی فتاد                                                    

نامدش حال نباتی هیچ یاد

 

جز همین میلی که دارد سوی آن                                              

خاصه در وقت بهار و ضیمران

 

هم‌چو میل کودکان با مادران                                                    

 سر میل خود نداند در لبان

 

سایه‌اش فانی شود آخر درو                                                  

پس بداند سر میل و جست و جو

 

باز از حیوان سوی انسانیش                                                      

می‌کشید آن خالقی که دانیش

 

هم‌چنین اقلیم تا اقلیم رفت                                                      

تا شد اکنون عاقل و دانا و زفت

 

عقلهای اولینش یاد نیست                                                      

هم ازین عقلش تحول کردنیست

 

تا رهد زین عقل پر حرص و طلب                                                

صد هزاران عقل بیند بوالعجب

 

که چه غم بود آنک می‌خوردم به خواب                                      

چون فراموشم شد احوال صواب

 

چون ندانستم که آن غم و اعتلال                                              

فعل خوابست و فریبست و خیال

 

تا بر آید ناگهان صبح اجل                                                        

وا رهد از ظلمت ظن و دغل

 

خنده‌اش گیرد از آن غمهای خویش                                          

چون ببیند مستقر و جای خویش

 

آنچ کردی اندرین خواب جهان                                                  

گرددت هنگام بیداری عیان

 

تا نپنداری که این بد کردنیست                                                

اندرین خواب و ترا تعبیر نیست

 

بلکه این خنده بود گریه و زفیر                                                    

روز تعبیر ای ستمگر بر اسیر

 

گریه و درد و غم و زاری خود                                                  

شادمانی دان به بیداری خود

 

ای دریده پوستین یوسفان                                                      

گرگ بر خیزی ازین خواب گران

 

گشته گرگان یک به یک خوهای تو                                          

می‌درانند از غضب اعضای تو

 

خون نخسپد بعد مرگت در قصاص                                          

 تو مگو که مردم و یابم خلاص

 

این قصاص نقد حیلت‌سازیست                                              

پیش زخم آن قصاص این بازیست

 

در این شعر مولانا به خوبی نشان داده که از اقلیم جماد رفته رفته به انسانیت می رسیم و همه این خواب و خیال است تا برسیم به روز مرگمان (مرگ انسانیمان) مولانا در ادامه به بیان این می پردازد که هر چه خوبی و بدی در این دنیا می کنیم در بیداری بعد از مرگ برای ما عیان می شود و گریه و غم را در این دنیا شادی آن دنیا می داند ، و گرگ هایی که خوهای ماست می درندتمان و از مرگ فکر نکن که قصاص خوبی و بدیت را نمی بینی و خلاص شدی (خون نخسپد بعد مرگت در قصاص     تو مگو که مردم و یابم خلاص )در واقع شرح خوبی و بدی در این دنیا است.

 

با توجه به این تفاسیر اقلیم ها حال اوضای آنها که خودکشی می کنند با توجه به تجارب گوناگون این است که به شی تبدیل می شوند و دوباره باید از نو شروع کنند وحشتناکتر از آن این است که با ذهن انسانی آن را تجربه می کنند یعنی می دانند که انسان بوده اند و این دانایی در زندگیشان (زندگی جمادیشان) هست ولی مانند شیی ساکن در خود هستند بسیار حس وحشتناکی است حال چند سال در این حالت می مانند و چگونه دوباره پیشرفت می کنند با خداست.


از درون اندیشه ها ، میان احساس ها ، به میان آر عشق را 

عشقی تند ، عشقی آتشین ، معبودت را ببین.

میان سیاه چاله ها ، میان نبود ها ، معبودت را ببین.

میان گناه و بازتابش ، میان آرامش ها ، معبودت را ببین.

میان هست که برایت نیستی است ، میان عشق که برایت مفهومی غریب شده.

میان نبودن حق تو ، میان نبودن زیبایی ظاهری ، معبودت را ببین.

میان کاشت ها و برداشت ها ، میان سنگ صبوری روحت ، معبودت را ببین.

میان نبود عشقی خالص ، که بین مردم رواج ندارد.

میان جهنمی از ناخالصی ها ، کمبود ها ، معبودت را ببین.

میان عشق و محبت بیداری که بیداریش شبیه به هیچ است ، 

و میان بیداریت که لحظه ای تو را فرا گرفت ، معبودت را ببین.

بیدار شو ، معبودت را ببین جایی برایت در نظر گرفته میان جهنم دنیا و بهشتش .

جهنم را بگیر و بهشت را ببر ، معبودت را ببین.

غریب است ، غریب بوده برای کسی که تجربه اش را ندارد.

در میان تصادفی ، تلنگری ، بیداریی ، میان آنها معبودت را ببین.

او شگرف است حقت را به تو می دهد اگر چه دریغ کرده بودند،

سیاه چاله ات را به روشنایی وجودش روشن می کند ، اگر چه همیشگیش پنداشته بودند،

نبودت را بودن می کند،

گناهت را می بخشد، عشقت را ارزانی می دارد ، اگر چه مخفیش کردند،

مانند همیشه غمگینی و غریب چون بیدار نیستی

باور کن از زبان من ، من لالایی ات دادم میان کلماتم ،

باور کن هست از زبان کسی که تجربه اش کرده میان باورها بیارام و رها شو ،

تازه شو ، هر لحظه این را بخوان و بمان بر او ،

تا با تو باشد تا میان جهنمت را به بهشتی تبدیل کند که هیچ گاه فکر آن را نمی کردی ...

غرق شو و بیارام ...